Kenmerken en Wetten van de Corrosie van de Titaniumspleet

Kenmerken en Wetten van de Corrosie van de Titaniumspleet

De spleetcorrosie is een gelokaliseerd corrosiefenomeen dat in dichte hiaten voorkomt. De hiaten kunnen structureel worden geproduceerd (zoals de oppervlakten van de flensverbinding of pakkingsoppervlakten, uitbreidingsverbindingen tussen buizen en buisbladen, en verbindingsoppervlakten van bouten of klinknagels, enz.), kan het ook door het schrapen of stortingen en de onderliggende dekking worden veroorzaakt. In de vroege dagen, geloofde men dat de spleetcorrosie van titanium in zeewater en zoute nevel helemaal niet voorkwam. Later, in chloridemedia op hoge temperatuur (zoals zeewaterwarmtewisselaars), in nat chloorgas (zoals de natte condensator van de chloorgasslang), zijn de oxidatiemiddel corrosie-verboden zoutzuuroplossing, het mierezuur en oxalic zure oplossingen en andere media, opeenvolgend voorgekomen. De schade van de spleetcorrosie van materiaal.

De spleetcorrosie van titanium is verwant met vele factoren zoals omgevingstemperatuur, chloridespecies en concentratie, pH, en spleetgrootte en meetkunde. Bovendien die is de spleet uit non-metals zoals titanium en PTFE, titanium en asbest wordt gevoeliger voor spleetcorrosie dan de spleet uit titanium en titanium wordt samengesteld samengesteld dat.

In binnen- en buitenland gebaseerd op het onderzoek en de industriële praktijk, heeft de spleetcorrosie van titanium de volgende kenmerken en de wetten:

①Het voorkomen van spleetcorrosie heeft een dracht, en de lengte van de dracht is verwant met vele factoren, zoals omgevingstemperatuur, chloridetype en concentratie, oxidatiemiddelconcentratie, materialen in contact met titanium, pH waarde van de oplossing, en de grootte en de meetkunde van de spleet, etc…. In de natrium-chlorideoplossing van titanium, hoger de chloride ionenconcentratie, hoger de temperatuur, en lager de pH waarde, korter de incubatieperiode van spleetcorrosie, d.w.z., sterker de gevoeligheid van spleetcorrosie.

②De samenstelling en pH de waarde van de oplossing in het hiaat zijn volledig verschillend van de bulkoplossing. In het algemeen, is de zuurstofconcentratie in het hiaat lager, zijn de het chlorideion en concentratie van het waterstofion hoger (de pH waarde is lager dan de bulkoplossing), kan de pH waarde in het hiaat dalen aan <1>

③De spleetcorrosie van titanium is gewoonlijk gelokaliseerd op de spleetoppervlakte, en tast niet over het algemeen in de volledige spleetoppervlakte aan. Na de incubatie over is de periode van spleetcorrosie, d.w.z., zodra „nucleated“, de corrosie snel wegens het autokatalytische mechanisme ontwikkelt, dat uiteindelijk tot lokale perforatie en vernietiging leidt.

④Het voorkomen van de corrosie van de titaniumspleet gaat vaak van waterstofabsorptie vergezeld, en zelfs kan het bestaan van naaldachtige hydriden in titanium worden waargenomen gebruikend een metallographic microscoop. Aangezien de hoeveelheid waterstofabsorptie stijgt, blijven de hydriden op de oppervlakte stijgen, wat de algemene corrosie versnelt. Tegelijkertijd, doordringt de waterstof onophoudelijk in het metaal, en de interne hydrideprecipitatie kan de barstbron worden van spanningscorrosie het barsten, resulterend in het barsten onder de actie van externe spanning.

⑤Na jaren van onderzoek, is het fysieke beeld van het proces van de spleetcorrosie van titanium vrij duidelijk geweest. Kortom, het is verdeeld in twee fasen: de incubatieperiode en de actieve ontbindingsperiode.

Begin de dracht, vindt dezelfde reactie binnen en buiten de spleet plaats. De kathodische reactie verbruikt de zuurstof in de spleetoplossing. Wanneer de zuurstof in de spleet wordt uitgeput, gaat de kathodische reactie slechts buiten de spleet te werk, en de anodereactie wordt hoofdzakelijk uitgevoerd in de spleet - de anodeontbinding van titanium. Met de ononderbroken verhoging van titaniumionen van het hiaat, om het lastenevenwicht van positieve en negatieve ionen in het hiaat te handhaven, blijven de chlorideionen in het hiaat migreren. Tegelijkertijd, accumuleren de titaniumionen in de spleten en ondergaan een hydrolysereactie om een wit corrosieproduct te produceren, namelijk titaniumhydroxyde. Het witte corrosieproduct na de dehydratie van titaniumhydroxyde wordt geïdentificeerd als TiO2. De hydrolysereactie vermindert de pH waarde in de spleet, die verder de passivering van titanium vernietigt. Daarom zodra de incubatieperiode van spleetcorrosie over is, is zijn ontwikkeling zeer snel, wat zogenaamde „autocatalysis“ is.

⑥In de „geometrische factor“ van spleetcorrosie van titanium, zijn de factoren zoals de lengte van de spleet, de breedte van de spleet en de verhouding van het gebied binnen en buiten de spleet inbegrepen. Deze waarden moeten over het algemeen experimenteel voor een specifiek systeem worden bepaald, en kunnen niet door theoretische voorspelling worden verkregen. De test vertelt ons dat de tendens van de spleetcorrosie van de smalle naad veel groter is dan dat van de brede naad, en de breedte van de algemene naad is minder dan 0.5mm.

⑦om de corrosieweerstand van titanium te verbeteren in het verminderen van anorganische zuren en de gevoeligheid van spleetcorrosie, titaniumlegeringen, zoals legeringen te verminderen Ti-Pd, zijn de legeringen Ti-Ni-Mo over het algemeen superieur aan industrieel zuiver titanium, vooral Ti - Pd legering. De oppervlaktebehandelingstechnieken zoals palladiumplateren, thermische oxydatie of het anodiseren bij de spleetpositie inzake de titaniumoppervlakte kunnen de weerstand van de spleetcorrosie van titanium verbeteren.